η έμπνευση πια είναι σπάνια, για το οτιδήποτε. και είναι τόσα που θέλω να είμαι και δεν είμαι. και που ξέρω ότι δύσκολα θα είμαι, ότι δε θα είμαι ποτέ. αυτά που θέλω να είμαι. που δεν ξέρω καν τι είναι, γιατί σπανίζει η έμπνευση πια.

οι μέρες κυλάνε και ξενερώνω με τη βολή μου. οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να έχουν βολή. θα έπρεπε να πηγαίνουν από δω και από κει. μπας και καταφέρουν ποτέ να πλησιάσουν λίγο την πλήρωσή τους. οι περισσότεροι. γιατί είναι και αυτοί που τα καταφέρνουν. τους ζηλέυω.

θέλω να μείνω για άλλα 5 χρονάκια 21. για να κάνω όσα δεν έκανα εδώ και 3 χρόνια-και άλλα 18, και ίσως λίγα παραπάνω. και να μου δείξω εγώ. 

εκεί που έλεγα ότι έχω μάθει να είμαι μόνη μου
εκεί που με έπαιρνε εύκολα ο ύπνος
και δε σκεφτόμουν διάφορα
τσουπ! άρχισα να κοιμάμαι μόνο στη μια πλευρά του κρεβατιού
(και να σου φυλάω την από μέσα)
δε γίνεται να μην με παραξενεύει κάθε πρωί
αφού εγώ πάντα εκμεταλλευόμουν κάθε σπιθαμή του σεντονιού
και ενώ πάει καιρός από τότε που μοιράστηκα μαζί σου το σεντόνι
και ενώ νόμιζα ότι μου πέρασες
μα, καλή μου, φαίνεται είσαι χρόνια αρρώστια
και υποτροπιάζεις πού και πού
και υπάρχει μία περιοδικότητα τρομακτική
όσον αφορά την εμφάνιση των συμπτωμάτων

αποφάσισα.
θα βρώ ένα χαπάκι για τη χρόνια αρρώστια
να γίνω τουλάχιστον ασυμπτωματική

εχθές έβαλα καταλάθος ένα βρακί σου, το έπιασα μέσα στα σκοτάδια 
και το φορούσα όλη μέρα
και, κοίτα να δεις, πέρασα έξω από τα Γιάννενα
και σε σκεφτόμουν όλη μέρα