ήταν καλή;

δε θέλω να σε βλέπω (ήταν καλή;)

ούτε να σε ακουμπάω θέλω (ήταν καλή;)

μη με αγγίζεις, μη με ξαναφιλήσεις ποτέ (ήταν καλή;)

μοναξιά ξέρεις δε σε κάνουν να νιώθεις οι εχθροί σου

μα οι πιο κοντινοί σου

μα πώς, άμα δεν είσαι εχθρός μου, το έκανες αυτό; θέλω να πω...

στον χειρότερο εχθρο σου θα το έκανες; (ήταν καλή γαμώτο;)

ναι ναι ξέρω. δεν το υπολόγιζες έτσι

δεν ξέρεις πώς έφτασες ως εκεί, ούτε πώς μπόρεσες να το κάνεις

μπλα μπλα (θα μου πεις; ήταν; καλή ήταν;)

δε γουστάρω ρε πούστη μου να ακούω κλαψοτράγουδα

ούτε γουστάρω να κλαίω

δε γουστάρω να μου λες πως με αγαπάς όταν δεν ξέρεις πια πώς να το κάνεις

δε γουστάρω να μου λείπεις 

και άλλαξες και άλλαξα και σιγά τον καιρό που λείπεις
και φεύγεις και φεύγω και μεγαλώνει η απόσταση και φοβάμαι μήπως δεν ειναι μόνο τα χιλιόμετρα
και δεν ξερω τι να πω και ότι κι αν πω είναι άλλο, πιο επιθετικό, πιο ξένο
και δεν ξερεις τι να πεις και ότι κι αν πεις είναι διαφορετικό, καινούριο, παράξενο
και πήρες το κομμάτι μου μαζί με τα μπογαλάκια σου και δεν το δίνεις πίσω
και άφησες χίλια κομμάτια σου εδώ, όπου κι αν κοιτάξω και δεν με αφήνεις λίγο να ξεχαστώ
και εσύ ξεχνιέσαι, δεν ξεχνιέσαι; λογικό

1+1=1 1-1=

οι δυο μας

στο κρεβάτι (μας) μου

αγκαλιά
μου έλειψες.. πού πας; μη φεύγεις.
ποτέ δε θα έμενες εδώ, έτσι;
ποτέ δεν προσπάθησα να σε κρατήσω, σωστά;
                                                                                                        φοβάμαι μαζί σου, πολλά, τα ξέρεις.
                                                                                                     φοβάμαι χωρίς εσένα, πολύ, το ξέρεις.
συνήθεια στη συνήθεια
συνήθεια στην απώλεια
συνήθεια στο φόβο
                                                                                                                                                      αρκετά.
                                                                                      σκούπισε τα δάκριά μου, σκουπίζω τα δικά σου
                                                                                      μίλα μου, κοίμισέ με
                                                                                       
                                                                                                         

Ψάχνει να βρει κάτι,ένα λόγο να συνεχιζει
Δεν υπάρχει λόγος, δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει γυρισμός
Έχασε το κλειδί, γι' αυτό περιπλανιέται συνεχώς
Μαζί της, μόνο μια φορεσιά ρούχα και η μάσκα
Ναι, ναι!Εκείνη που φορούσε όταν την είδες
Και φαινόταν τόσο μα τόσο χαρούμενη
Περπατούσε με τα χέρια, σκαρφιζόταν διάφορα παιχνίδια
και χόρευε σαν τρελή
Όλα για να την προσέξεις και να γελάσεις
~να γελάς, μόνο να γελάς~
Είναι η άμυνα, ο τρόπος παροδικής φυγής
Όταν μένει μόνη βγάζει τη μάσκα
τη μάσκα που πάλιωσε και άρχισε να ξεφλουδίζει το χρώμα
Και σκουπίζει τον ιδρώτα και τα δάκρυά της
Τι; Αν είναι τρελή; Όχι, όχι, απλά δεν ξέρει πώς...
Πώς να διώξει τη σκέψη
Πώς να βρει την ουσία και να πάψει τις μνήμες
Και ο φόβος γι' αυτό που νιώθει;
Παραμένει...και δυναμώνει...
Και τι είναι αυτό που νιώθει τελικά;Νιώθει;
Άκρη του σχοινιού; άφαντη
μοιάζει να μην έχει τέλος
Παρ' όλα αυτά ελπίζει
ελπίζει κυρίως η άκρη να μην είναι θηλιά
Και να μην πονέσει...
Εγώ; Πώς τα ξέρω όλα αυτά;....
Ακόμα αναρωτιέσαι;